Σε αυτό το συναρπαστικό έργο, μια σκηνή τυλιγμένη στην μυστηριώδη εναγκαλιστική ομίχλη μεταφέρει τον θεατή σε ένα εθέραλνιο βασίλειο. Οι Βουλές του Κοινοβουλίου αναδύονται από τη στροβιλιζόμενη ομίχλη, οι περιγράμματα των σχολών μειώνονται καθώς φαίνονται σχεδόν μέσα από το όνειρο. Η τεχνική του Μονακό είναι επαναστατική. Η μπογιά φαίνεται να επιπλέει κατά μήκος του καμβά, με απαλά λαστιχοποιημένα κινήματα που μεταδίδουν όχι μόνο σχήματα αλλά και συναισθήματα. Η χρωματική παλέτα κυριαρχείται από ψυχρές αποχρώσεις του μπλε και του πράσινου που αναμειγνύονται αρμονικά και δημιουργούν μια ήρεμη αλλά ανήσυχη ατμόσφαιρα. Το απαλό, διάχυτο φως προτείνει μια πρώιμη αυγή ή λυκόφως, όπου όλα τα παραλληλόγραμμα εξαλείφονται υπέρ της ανεξιχνίαστης. Μπορείτε σχεδόν να ακούσετε τις ψιθυλλές των ανέμων που μεταφέρουν τους ήχους των απομακρυσμένων πλοίων στον Τάμεση.

Η σύνθεση, που καθορίζεται περισσότερο από την πρόταση παρά από τη αυστηρή αναπαράσταση, προσκαλεί σε μια προσωπική σύνδεση μεταξύ του θεατή και του καλλιτεχνικού έργου. Τα σχήματα είναι αόριστα, αλλά προτείνονται. Οι πύργοι του Κοινοβουλίου υψώνονται σαν σκιές, γεμάτες ιστορική μεγαλοπρέπεια, αλλά και μαλακωμένα από την περιβάλλουσα ομίχλη. Σούρρεαλ και ονειρικό, το κομμάτι αποτυπώνει μια στιγμή που είναι παροδική· την διαχείριση της αστάθειας όσο του καιρού όσο και της ανθρώπινης εμπειρίας. Στην ουσία του, αυτό το έργο συνδέεται με μια ευρύτερη ιντερφέρεση κίνησης, μια γιορτή της αντίληψης και του φωτός, προαίσθωντας τους θεατές να βρουν ομορφιά στην αοριστία και την ατέλεια - μια αντανάκλαση των βιαστικών στιγμών της ίδιας της ζωής.