In dit fascinerende kunstwerk transporteert een scène die gehuld is in de mysterieuze omhelzing van nevel, de kijker naar een etherisch rijk. De Houses of Parliament komen tevoorschijn uit de draaiende nevel, hun contouren onscherp, alsof ze door een droom worden gezien. Monet's techniek is revolutionair; de verf lijkt op het doek te zweven, met penseelstreken die zo los en vloeiend zijn dat ze niet alleen vormen, maar ook emoties overbrengen. Het kleurenpalet wordt gedomineerd door koele tinten blauw en groen, die naadloos vermengen en een rustige maar verontrustende sfeer creëren. Het zachte, diffuse licht suggereert een vroege ochtend of schemering, waarbij alle scherpte ten gunste van een zachtheid wordt gewist; je kunt bijna de fluistering van de wind horen die de geluiden van verre boten op de Thames met zich meedraagt.

De compositie, meer gedefinieerd door suggestie dan door strikte representatie, nodigt uit tot een intieme verbinding tussen de kijker en het kunstwerk. De vormen zijn vaag maar suggestief; de torens van het parlement rijzen als schaduwen op, doordrenkt van historische grandeur, maar verzacht door de omringende nevel. Surrealistisch en dromerig, vangt het stuk een moment dat vluchtig is; het vangen van de vergankelijkheid van zowel het weer als de menselijke ervaring. In essentie is dit werk verbonden met een bredere impressionistische beweging, een viering van perceptie en licht, die de kijkers uitdaagt om schoonheid te vinden in de vaagheid en imperfectie - een reflectie van de voorbijgaande momenten van het leven zelf.