Het kunstwerk nodigt de kijker uit in een levendig tafereel, gedomineerd door de grote, gebogen stammen van de plataanbomen, die elk lijken te kronkelen en stromen als een ademhaling. Van Gogh's kenmerkende penseelstreken creëren een symfonie van texturen; de schors van de bomen lijkt zowel ruw als vloeibaar, alsof deze gevangen is in de dans van een zacht briesje. De zachte gele en groene tinten van de bladeren contrasteren prachtig met de diepere en intenser kleuren van de bomen zelf, en geven een betoverend spel tussen licht en schaduw weer. Op de achtergrond suggereren de subtiele contouren van mensen die betrokken zijn bij hun dagelijkse activiteiten een gevoel van gemeenschap, terwijl de zachte aarde onder hun voeten de warmte van een zonnige middag weerkaatst.

Naarmate de blik van de kijker door de compositie beweegt, kan men niet anders dan een gevoel van nostalgie en rust voelen, terwijl Van Gogh de alledaagse maar prachtige momenten van het bestaan vastlegt. De lagen van kleuren - levendig blauw, aardebruin en gouden geel - roepen een gevoel van warmte en vertrouwdheid op. Historisch gezien weerspiegelt dit werk de tijd van Van Gogh in Saint-Rémy, waar hij niet alleen beïnvloed werd door de natuurlijke schoonheid om hem heen, maar ook worstelde met zijn eigen innerlijke tumult. Het emotionele landschap dat hij presenteert, nodigt uit tot contemplatie en verbinding, en transformeert een eenvoudige scène van wegwerkers en platanen in een aangrijpende uitdrukking van de complexiteit van het leven. Hier, in deze idyllische omgeving, is er schoonheid, strijd en een onmiskenbare puls van het leven.