Σε αυτή τη ζωντανή σκηνή, οι παχύ κορμοί των αρχαίων δέντρων ανυψώνονται ψηλά, οι στριφτοί κλάδοι τους σχηματίζουν μια κουπαστή από ζεστές κίτρινες και πράσινες αποχρώσεις. Ο πίνακας αποτυπώνει μια ηλιόλουστη μέρα, όπου το χρυσό φως ρίχνεται στις μορφές από κάτω. Οι εργάτες, που ασχολούνται με το έργο τους, σκύβουν προς το έδαφος, οι κινήσεις τους τονίζονται από τις παιχνιδιάρικες πινελιές που μεταδίδουν ενέργεια και ζωή. Εν τω μεταξύ, μια μοναχική φιγούρα ντυμένη στα σκοτεινά παρακολουθεί, η αντίθεση των ρούχων της με το φωτεινό φόντο υπογραμμίζει μια αίσθηση αυτοκριτικής μέσα στη ζωντάνια.

Η δυναμική εφαρμογή της τεχνικής του impasto από τον Βαν Γκογκ δίνει ζωή στην υφή της φλούδας και της γης; οι χοντρές και εκφραστικές πινελιές μοιάζουν να παλμοθυκτούν με ένταση, τραβώντας τον θεατή στην σκηνή. Η παλέτα χρωμάτων κυριαρχείται από ζεστές φωτεινές αποχρώσεις, προσφέροντας μια συνολική αίσθηση θερμότητας, αν και υπάρχει μια νότα μελαγχολίας στην στάση της μοναχικής φιγούρας. Αυτός ο δυϊσμός προκαλεί μια ποικιλία συναισθημάτων - από τη χαρά της κοινής εργασίας μέχρι την οξεία μοναξιά της ατομικής ύπαρξης. Σε πλαίσιο του τέλους του 19ου αιώνα, αυτό το έργο συμπυκνώνει τη βαθιά εκτίμηση του καλλιτέχνη τόσο για τη φύση όσο και για την ανθρωπότητα, αφήνοντάς μας μια στιγμή σκέψης για τη φύση της εργασίας και της ύπαρξης.