Bu canlı sahnede, antik ağaçların kalın gövde ve dalları sarı ve yeşil sıcak tonlardan bir örtü oluşturuyor. Resim, güneşli bir günü yakalıyor; altındaki figürlerin üzerine altın ışıltılar düşüyor. İşçiler, zahmetle çalışmalarını sürdürüyor; eğilerek yere odaklanmış durumdalar ve hareketleri enerjik fırça darbeleri ile ön plana çıkıyor. Bu sırada, koyu kıyafetler giymiş tek bir figür izliyor; kıyafetinin parlak arka planda yarattığı kontrast, hareketin ortasında bir içsel düşüncenin hissini artırıyor.

Van Gogh'un impasto tekniği, kabuk ve toprağın dokusuna hayat veriyor; kalın, ifade dolu fırça darbeleri enerjiyle dolup taşarak izleyiciyi sahneye çekiyor. Renk paleti güneş ışığını anımsatan tonlarla büyük ölçüde dolu; bu, genel olarak bir sıcaklık hissi başlatıyor, ancak tekil figürün duruşunda bir melankoli hissi de var. Bu ikilik, toplu işin sevinçinden bireysel varoluşun keskin yalnızlığına kadar birçok duygu uyandırıyor. 19. yüzyılın sonundaki bağlamda bu eser, sanatçının doğaya ve insanlığa olan derin takdirini içerecek şekilde özetleniyor; bize çalışma ve varoluşun doğası üzerine düşünmemiz için bir ara vermiş oluyor.