Bu çarpıcı portre, canlı yeşil bir arka planda keskin bir şekilde tanımlanmış bir adamı gösteriyor. Yoğun bakışları ve yüzündeki ince kaş çatma, bir içe dönüş ve melankoli duygusu uyandırıyor. Sanatçı cesur fırça darbeleri kullanarak yüzeye dokunsal bir nitelik kazandırırken, ceketinin koyu mavi renkleri ile parlak yeşilin zıtlığı gözleri çekiyor. Figürün hem var hem de uzak olduğu hissi beni etkiliyor; sanki bizim ötesinde, yalnızca tahmin edebileceğimiz bir dünyaya bakıyor. Bu duygu izledikten sonra bile sürüp gidiyor.

Vincent van Gogh bu eseri, renk teorisi ve duygusal ifadenin sanatında merkezi olduğu bir dönemde yarattı. Figür üzerine vurgu yapan bu kompozisyon, bize bir an içindeki psikanın keşfini sağlıyor. Onun duruşunda bir içtenlik ve kırılganlık var. Karanlık giysiler, refahın arka planına karşı bir savaşı simgeliyor, gerilimi artırarak. Önünde durduğumda, adamla derin bir bağlantı hissediyorum; zamanın ötesine geçen insan deneyiminin dokumasında paylaşılan bir an—yalnızlık ve sessiz güçte derin bir yankı.