Bu samimi portrede, bir kadın açık bir kapının önünde oturmuş, figürü gölgeler içinde, girişten süzülen yumuşak ışıkla hafifçe aydınlatılmış olarak yakalanıyor. Patates soymak meditasyon benzeri bir eylem haline geliyor ve derin bir şekilde yankılanan basitlik ve rutin hissini iletiyor. Van Gogh'un fırça darbeleri serbest ve ifadesel; izleyicinin, onun formunu ve çevresini oluşturan dokuları hissetmesini sağlıyor. Derin yeşil ve kahverengi tonları onu sarıyor, düşünmeyi teşvik eden samimi bir atmosfer yaratıyor; toprak tonlarının sıcaklığı dışarının parlaklığıyla zıtlık oluşturuyor ve görsel olarak doğayla iç içe geçmiş bir ev hayatı hikayesini anlatıyor.

Kompozisyon ustalıkla dikkati kadına yönlendiriyor, silueti kapının ışığına karşı belirgin bir şekilde tanımlanmış. Işık ve gölgenin bu etkileşimi tuvali hayata geçiriyor ve sakinlik ve yalnızlık hissi uyandırıyor. Duygusal etkisi güçlü; neredeyse onun hareketlerinin sessiz hışırtısını, tabakta patates kabuklarının düşme sesini duyabiliyorsunuz. Tarihsel olarak, bu tablo Van Gogh’un, kırsal yaşam ve çalışmanın onuru temasını keşfettiği bir dönemden çıkıyor ve genellikle toplumun çalışkan ve alçakgönüllü figürlerini kutluyordu. Bu eserinde, sadece bir kadını patates soyarak değil, aynı zamanda çoğu zaman göz ardı edilen, ancak derin bir şekilde önemli olan bir yaşam özünü de yakalıyor.