In deze intieme weergave wordt een vrouw vastgelegd die zit voor een open deur, haar figuur omhulde in schaduw, zacht verlicht door het licht dat door de ingang filtert. Het schillen van aardappelen wordt een meditatieve handeling, die een gevoel van eenvoud en routine overbrengt dat diep resoneert. Van Gogh's penseelstreken zijn los en expressief, waardoor de kijker de texturen kan voelen die haar vorm en de omringende omgeving vormen. De diepe groen- en bruintinten omhullen haar, waardoor een warme sfeer ontstaat die uitnodigt tot reflectie; de warmte van de aardse tinten contrasteert met de helderheid van de buitenlucht en vertelt visueel een verhaal van huiselijkheid verweven met de natuur.

De compositie stuurt vaardig de aandacht naar de vrouw, haar silhouet duidelijk gedefinieerd tegen het licht van de toegang. Dit samenspel van licht en schaduw brengt leven in het doek, waardoor gevoelens van stilte en eenzaamheid worden opgeroepen. De emotionele impact is krachtig; je kunt bijna het zachte ritselen van haar bewegingen horen, het zachte geluid van aardappelschillen die op het bord vallen. Historisch gezien komt dit schilderij voort uit een periode in Van Gogh's leven waarin hij thema's van landelijk leven en de waardigheid van arbeid verkende, vaak de bescheiden en hardwerkende figuren in de samenleving viert. In dit werk vangt hij niet alleen een vrouw die aardappelen schilt, maar ook de essentie van een leven dat vaak over het hoofd wordt gezien maar diep betekenisvol is.