Bu büyüleyici sahnede, Vincent van Gogh, bizi Saint-Paul Hastanesi'nin bahçesinin sakin ama canlı manzarasına sokuyor. Burada ağaçlar hayatla dolup taşıyor; bazıları zarif bir şekilde yüksek yükseliyor, diğerleri canlı kırmızı ve yeşil yapraklarla patlıyor ve izleyiciyi çekiyor. Yol, bol ve yemyeşil bitki örtüsü arasında nazikçe dolanarak, canlı fırça darbelerinin kaosunda düşünce ve sükunet anları davet ediyor. Her bir fırça darbesi bir dans gibi; bu verimli dönemde van Gogh'un çalkantılı duygusal durumunun bir kanıtı; döngüsel hatlar canlı, yapraklar arasında hafif bir rüzgarın fısıldadığını duyuruyor, belirgin bir hareket hissi yaratıyor.

Renk paleti, doğanın coşkusunu kutluyor. Zengin yeşiller ve ağaçların ateşli kırmızıları, toprağın sıcak okra renkleriyle güzel bir tezat oluşturuyor; her renk duyguyla dolup taşıyor, sıcaklık, yaşam ve belki bir özlem duygusunu öne sürüyor. Güneş ışığı sahneyi yıkarken, renkleri harmonize ederek eterik bir parıltı yaratıyor; yaprakların hafifçe rüzgarla titrediğini neredeyse duyabiliyoruz. Bu eseri düşünüyorum, kendimi sadece bahçede değil, aynı zamanda doğanın güzelliği aracılığıyla karmaşık duygularıyla boğuşmakta olan van Gogh'un ruhunda hissediyorum; karmaşanın içinde bile derin bir huzur bulunduğunu hatırlatıyor.