In deze levendige scène rijzen de dikke stammen van oude bomen omhoog, hun kronkelige takken vormen een moedertak van warme gele en groene kleuren. Het schilderij vangt een zonnige dag, waarop het gouden licht op de figuren hieronder valt. Arbeiders, toegewijd aan hun werk, buigen zich over de grond; hun bewegingen worden benadrukt door speelse penseelstreken die energie en leven overbrengen. Ondertussen staat er een eenzame figuur gekleed in donkere kleding te kijken; het contrast van hun kleding met de heldere achtergrond benadrukt een gevoel van reflectie temidden van de drukte.

Van Gogh's dynamische toepassing van de impasto-techniek geeft leven aan de textuur van schors en aarde; de dikke, expressieve penseelstreken lijken pulseren van energie en trekken de kijker de scène in. De kleurenpalet wordt gedomineerd door zonovergoten tinten, wat een algemeen gevoel van warmte biedt, hoewel er een knik van melancholie in de houding van de eenzame figuur te vinden is. Deze dichotomie roept een reeks emoties op - van de vreugde van gezamenlijke arbeid tot de scherpe eenzaamheid van individuele existentie. In de context van het einde van de 19e eeuw, belichaamt dit werk de diepe waardering van de kunstenaar zowel voor de natuur als de mensheid, en laat ons met een reflecterende pauze over de aard van werk en bestaan.