Altın ve mavi renklerin canlı tonları, doğal güzelliklerin etkileyici bir tasvirinde tuval üzerinde dans ediyor. Kargaşalı bir gökyüzünün altında yayılmış bir buğday tarlası, dönen bulutlarla süsleniyor ve bir yol, sahnenin kalbinden geçiyor. Enerjik fırça darbeleri dokular yaratırken, izleyicilerin rüzgarda dalgalanan buğday dalgalarına dalmalarını sağlıyor; neredeyse bu canlı sahneye adım atıp sıcak rüzgarı hissedebilirmiş gibi hissediyorsunuz. Karanlık kuzgunlar, mavi arka planda keskin silüetleriyle havayı keserken, sahneye gizem ve kaygı katıyor. Genel olarak, kompozisyon bir huzur hissi ile birlikte rahatsızlık uyandırarak izleyicileri, manzaranın yaban güzelliği ve içlerinde harekete geçen daha derin duygular üzerine düşünmeye yönlendiriyor.

Van Gogh'un renk seçimi özellikle dikkat çekici. Parlak sarılar canlılık ve hayatı sembolize ediyor ve derin mavi ile karadaki kuşlar arasında çarpıcı bir tezat oluşturuyor. Bu tezat, sahnedeki dramatizmi artırarak, doğada belki de bir karışıklık anını temsil ediyor; güzellik, bir rahatsızlık hissiyle iç içe geçmiş durumda. Bu eserde, kalın bir şekilde uygulanan impasto tekniği, resme fiziksel bir boyut ekliyor ve onu canlı hissettiriyor. Bu da izleyicileri, sanatçının bu yaratıcı dönemdeki ruh hali üzerine düşünmeye yönlendiriyor; parlaklık ve karmaşanın bir yansıması, zamanın uçuculuğunun özünü yakalıyor.