Bu etkileyici eser, kış aylarının yumuşak bir kar örtüsünün altında açılan manzara, bir buharlı lokomotifin, motorundan beyaz dumanların yükselerek karla kaplı bir istasyonda durduğunu gösteriyor. Mavi ve gri tonlarının nazik dokusu, tuvali kaplayarak, hem huzurlu hem de serin bir atmosfer yaratıyor; karla kaplı zemin, difüz ışığı yansıtıyor ve yolu çevreleyen çarpık ağaçlar, kış gününün sessizliğini vurguluyor. Trenin kırmızı detayları - donuk arka planda parlayan lambaları, soğuk ortamda bir sıcaklık dokunuşu katıyor ve izleyiciyi içteki ateşin sıcaklığını hayal etmeye davet ediyor.

Sanatçının fırça tekniği, geçici kış anlarının yakalanmasını sağlayan hızlı fırça darbeleri kullanıyor. Monet’in kompozisyonu, ön planda, tahta çitle çevrili rayların uzanarak arka plandaki sisli arka planda ilerlemesini sağlıyor. Bu bileşim, bir nostalji duygisini canlandırıyor; belki daha basit zamanlarda yapılan yolculukları hatırlatıyor. Tarihsel bağlamda bu eser, sanayileşme çağının yükselişini yansıtıyor ve ortaya çıkan mekanik dünya ile doğanın zamansızlığı arasında bir tezat oluşturuyor—Monet’in nazik dokunuşu ile uyum içinde tasvir edilen bir büyük yoksulluk.