In dit aangrijpende werk ontvouwt het tafereel zich onder een zachte deken van sneeuw, waar een stoomlocomotief, zijn motor laat wolken witte rook ontsnappen, staat op een met sneeuw bedekte station. De delicate tinten blauw en grijs domineren het doek, waardoor een sfeer ontstaat die zowel sereen als koud aanvoelt; de met sneeuw bedekte grond weerkaatst diffuus licht, terwijl de kromme bomen langs het pad de stilte van een winterdag benadrukken. De rode details van de trein—zijn lichten stralen op de bevroren achtergrond—voegen een vleugje warmte toe temidden van de kou, waarmee de kijker wordt uitgenodigd om zich de warmte van het vuur binnenin voor te stellen.

De techniek van de kunstenaar maakt gebruik van snelle penseelstreken, die meesterlijk de vluchtige momenten van de winteressentie vastlegt. Monet's compositie nodigt het oog uit om het tafereel te verkennen vanaf de voorgrond—waar de sporen zich uitstrekken, omgeven door een houten hek—tot de mistige achtergrond die in de nevel verborgen is. Deze capaciteit om elementen te mengen roept een gevoel van nostalgie op, misschien herinnerend aan reizen die zijn gemaakt in eenvoudigere tijden. In een historische context weerspiegelt dit werk de groeiende industrialisering, in contrast met de opkomende mechanische wereld en de tijdloze natuur—een harmonieuze juxtapositie door Monet's zachte aanraking.