Yumuşak, dağınık bir ışık altında toprağı çalışırken eğilmiş iki figürün yer aldığı sakin bir kırsal manzara açılıyor. Fırça darbeleri canlı ve dokulu; kısa, canlı vuruşlardan oluşuyor ve renkleri uyumlu şekilde karıştırarak parıldayan bir empresyonist etki yaratıyor. Sürülmüş toprağın toprak tonları, arka plandaki ağaçlar arasında yer alan sazdan kulübelerin canlı yeşil ve altın tonlarıyla nazikçe kontrast oluşturuyor. Kompozisyon, insan varlığını doğal çevreyle dengeliyor ve kırsal yaşamın emeği ve ritimleri üzerine sakin bir düşünceye davet ediyor.

Palet, yeşil, oker ve yumuşak mavilerle zengin; sahneyi sabah ya da akşam ışığını çağrıştıran ışıklı bir pusla yıkıyor. Bu empresyonist yaklaşım sadece tarımsal fiziksel eylemi değil; onu çevreleyen atmosferi ve ruh halini de yakalıyor—huzurlu, sürekli ve toprakla bağlantılı. Resim, kırsal emeğe ve insanla doğa arasındaki yakın ilişkiye zamansız bir takdiri yansıtıyor; 19. yüzyıl sonu bağlamında kırsal yaşam hem bir gerçeklik hem de sanatsal bir ilham kaynağı olarak gösteriliyor.