Bu canlı manzara, 19. yüzyılın sonlarında Provence'ın kırsal özünü hasat edilen buğdayın altın tonları ile yakalıyor. Sanatçının ifade edici fırça darbeleri, sahnede canlı bir doku oluşturuyor ve izleyiciyi içine çekiyor. Ön planda, buğday bağları düzenli bir şekilde yığılmış, sıcak tonları yukarıdaki zengin mavi gökyüzü ile güzel bir şekilde karşıtlık oluşturuyor. Her bir fırça darbesi kasıtlı ve canlı görünüyor, izleyicileri güneşin sıcaklığını ve toplanmış tahılların topraksı kokusunu hissetmeye davet ediyor.

Uzakta, yalnız bir figür tarlada çalışırken, altın genişlik karşısında siluetini oluşturuyor. Bu insan emeği ve yaban doğanın yan yana gelişimi derin bir huzur ve amaç duygusu uyandırıyor. Arka planda yer alan, yumuşak renkleriyle gizlenmiş evler, sahneye ölçek ve sıcaklık katıyor. Duygusal etki belirgin; adeta buğdayın hafif hışırtısını ve doğanın uzaktan gelen çağrısını duyabiliyorsunuz, bu eser bir çiftçinin toprak güzelliği içindeki çabasını sıcak bir şekilde kutlayarak kutluyor.