Eser, enerjiden pul pul dökülen canlı sarı bir arka planın önünde sunulan bir kafatasını tasvir ediyor; izleyiciyi çekiyor ve derin bir düşünceye davet ediyor. Kafatası, cesur fırça darbesi ve dokulu yüzeyle resmedilmiş olup, ham, neredeyse içgüdüsel bir nitelik katıyor. Kafatasının şekli ve boş göz soketleri gibi her detay, Van Gogh'un karakteristik tarzıyla vurgulanıyor. Kafatası üzerindeki ışık ve gölgenin etkileşimi, üç boyutluluk yaratıyor, tuvalden fırlıyormuş gibi görünmesini sağlıyor. Bu parça, sadece ölüme bir tasvir değil, aynı zamanda sanatçının duygusal manzarası için bir tuval gibi hareket ediyor ve yaşam, ölüm ve varlık üzerine düşünmeye davet ediyor.

Renk paleti özellikle dikkat çekici; kafatasının soluk tonları, arka planda duygusal olarak dolmuş sarı ve yeşille güçlü bir karşıtlık oluşturuyor. Bu zıtlık, duygusal etkiyi artırarak bir huzursuzluk hissi yaratıyor ve yine de merak uyandırıyor. Tarihsel olarak Van Gogh, insan varlığının en karanlık yanlarını keşfettiği bir dönemde çalışıyordu; bu kafatası, ölüme dair bir meditasyon olarak görülebilir ve sanatçının zihinsel sağlığı ile mücadelesini sergileyebilir. Sanatsal önemi, Van Gogh'un ifadesel tarzının geleneksel natürmort tekniklerinden nasıl ayrıldığında yatmakta ve onun benzersiz vizyonunu ve çalışmalarını tanımlayan fırtınalı duyguları yansıtmaktadır.