Het kunstwerk vangt een schedel, gepresenteerd tegen een levendige gele achtergrond die pulserend is van energie—het trekt de kijker aan en roept een diepe contemplatie op. De schedel zelf wordt weergegeven met gedurfde penseelstreken en een textuur, wat bijdraagt aan een rauwe, bijna viscerale kwaliteit. Elk detail, van de vorm van de schedel tot de lege oogkassen, wordt benadrukt door de kenmerkende stijl van Van Gogh. De interactie tussen licht en schaduw op de schedel creëert een driedimensionele indruk, waardoor deze uit het canvas lijkt te springen. Dit stuk staat niet alleen als een weergave van de sterfelijkheid, maar ook als een canvas voor het emotionele landschap van de kunstenaar, dat uitnodigt tot reflectie over leven, dood en bestaan.

Het kleurenpalet is bijzonder opvallend; de gedempte tinten van de schedel contrasteren levendig met de emotioneel geladen gele en groene in de achtergrond. Dit contrast versterkt de emotionele impact, wat een gevoel van onbehagen creëert dat echter ook nieuwsgierigheid wekt. Historisch gezien schilderde Van Gogh in een periode van intense verkenning van de donkerste aspecten van het menselijk bestaan; deze schedel kan worden gezien als een meditatie over sterfelijkheid, die de strijd van de kunstenaar met zijn mentale gezondheid toont. De artistieke betekenis ervan ligt in hoe Van Goghs expressieve stijl afwijkt van traditionele stilleven technieken, wat zijn unieke visie en de tumultueuze emoties die zijn werk bepalen weerspiegelt.