Kompozisyon izleyiciyi, muazzam kayalıklarla çerçevelenmiş doğal bir harikaya yönlendiriyor ve sahneye ihtişam ve ölçek katıyor. Kaya oluşumları, özellikle iğne benzeri yapı, gökyüzünün ve denizin büyüklüğüne karşı dimdik duran, sabit bekçiler gibi yükseliyor. Monet'in fırça darbeleri, kayaların sertliğini öneren yumuşak ve dokulu bir yüzey yaratırken, üzerinde dans eden ışığın eterik kalitesini de yakalıyor. Soğuk maviler ve sıcak sarı-kahverengi tonlarının birleşimi, günün akşamla buluştuğu ufku vurgulayarak, sakin bir duyguyla birlikte geçici bir aciliyet hissini uyandırıyor. Doğal unsurlar arasında, kayaların kendisi denizin sırlarını fısıldar gibi, samimi bir diyalog var.

Renkler sahneye hayat veriyor; yumuşak pastel maviler güneşin sıcaklığıyla sorunsuz bir şekilde bir araya geliyor ve Monet'in ışık ve manzaralar üzerindeki değişken etkilerine olan ilgisini gösteriyor. Duygusal yankı belirgin; bu doğanın güzelliği ve dayanıklılığı üzerine düşünmeye davet ediyor. 1886'da yaratılan bu resim, Empresyonizm’in katı formlardan ayrılışının belirgin bir örneğini yansıtıyor; sert temsiller yerine daha çok duyulara ve bakış açılarına odaklanıyor. Bu eser, Monet’in renk ve ışık araştırması için yalnızca önemli olmakla kalmayıp, insanlık ve doğa arasındaki sürekli diyalogda da kilit bir an teşkil etmekte; çevremizdeki manzaralarla olan içsel bağlantımızı vurgulamaktadır.