Η σύνθεση προσελκύει τον θεατή σε ένα φυσικό θαύμα που περιβάλλεται από επιβλητικά βράχια, προσδίδοντας στη σκηνή μεγαλοπρέπεια και κλίμακα. Οι γεωλογικές δομές, ιδίως η βραχώδης επαφή που μοιάζει με βελόνα, υψώνονται ως άρτια φύλακες ενάντια στο απέραντο του ουρανού και της θάλασσας. Οι πινελιές του Μονέ δημιουργούν μια απλή, υφή επιφάνεια, υποδηλώνοντας την ακαμψία των βράχων, ενώ ταυτόχρονα αποτυπώνουν την αιθέριο αστραπή του φωτός που χορεύει πάνω τους. Η αλληλεπίδραση των γαλάζιων και ζεστών κίτρινων αποχρώσεων ενισχύει τον ορίζοντα, όπου η μέρα συναντά το ηλιοβασίλεμα; προκαλεί ηρεμία μαζί με την επιτακτικότητα ενός περαστικού λεπτού. Υπάρχει διάλογος οικειότητας μεταξύ των φυσικών στοιχείων, σαν τα βράχια να μουρμουρίζουν μυστικά από τη θάλασσα.

Τα χρώματα δίνουν ζωή στη σκηνή; οι ήπιοι παστέλ μπλε συνδυάζονται αρμονικά με τη ζεστασιά του ήλιου, υποδεικνύοντας την εμμονή του Μονέ με το φως και τις αλλάζουσες επιδράσεις του στο τοπίο. Ο συναισθηματικός αντίκτυπος είναι αμεσότατος; εκδηλώνει την προσέγγιση στην ομορφιά και την αντοχή της φύσης. Δημιουργημένο το 1886, αυτό το έργο αντικατοπτρίζει την χαρακτηριστική εκτροπή του ιμπρεσιονισμού από τις στερεές μορφές, εστιάζοντας περισσότερο στις αισθήσεις και τις προοπτικές παρά σε αυστηρές παραστάσεις. Αυτό το έργο είναι σημαντικό, όχι μόνο για τη μελέτη του χρώματος και του φωτός από τον Μονέ, αλλά και ως καθοριστική στιγμή στη συνεχιζόμενη συνομιλία μεταξύ της ανθρωπότητας και της φύσης, αναδεικνύοντας τη θεμελιώδη σύνδεση μας με τα τοπία γύρω μας.