Αυτό το συναρπαστικό κομμάτι προσκαλεί τον θεατή σε μια ήρεμη αλλά γεμάτη κίνηση παραλία ποταμού, όπου η ξύλινη γέφυρα κυριαρχεί στη σύνθεση, υποστηριζόμενη κομψά από την αντανάκλασή της στο νερό από κάτω. Η πινελιά του Μονέ ξυπνά μια αίσθηση ζωντανής κίνησης. Οι φιγούρες που διασχίζουν τη γέφυρα, καθεμιά απεικονισμένη με χαλαρούς, ιμπρεσιονιστικούς αποκλεισμούς, συλλαμβάνουν την δυναμική ατμόσφαιρα της καθημερινής ζωής. Η γέφυρα αυτή καθεαυτή, μια στιβαρή ξύλινη κατασκευή, παρουσιάζει περίπλοκες λεπτομέρειες από δοκούς και στήριγμα που προεξέχουν, δημιουργώντας μια ρυθμική ρύθμιση ανάμεσα στη φύση και την ανθρώπινη μηχανική.

Η παλέτα χρωμάτων είναι μια χαλαρωτική μίξη γκρίζων και μπλε, περισσεύουσες από ώχρα και καμένη σιέννα στα κτίρια και τη γη. Αυτή η λεπτή αλλά πλούσια αντίθεση ενισχύει την ανακλαστική ποιότητα του νερού, συλλαμβάνοντας την ήπια αντανάκλαση του πρωινού φωτός που χορεύει πάνω από την επιφάνεια, υποδηλώνοντας την ηρεμία της στιγμής στον βιομηχανικό φόντο του καπνού από μακρινά πλοία. Εδώ ο ιμπρεσιονισμός ανθίζει, δίνοντας ζωή στη σκηνή, προσκαλώντας στο στοχασμό ενώ την εδράζει σε συγκεκριμένο χρόνο - μια στιγμή του 19ου αιώνα στη Γαλλία, μια εποχή όπου η φύση και η βιομηχανία συνυπάρχουν ειρηνικά. Η συναισθηματική επίδραση είναι αισθητή, προκαλώντας μια αίσθηση νοσταλγίας για πιο απλές εποχές, γεμάτη από τις ψίθυρους του ποταμού και τον απαλό ήχο του πολιτισμού.