Η σκηνή αναπτύσσεται ως μια ζωντανή πανοραμική εικόνα από στέγες, τονισμένες από τις γήινες αποχρώσεις των κεραμιδιών που λάμπουν κάτω από έναν απαλό ουρανό. Οι πινελιές του Βαν Γκογκ φωτίζουν τις στέγες, δίνοντάς τους υφή και ζεστασιά, ενώ οι χαρακτηριστικές του πινελιές δημιουργούν έναν δυναμικό ρυθμό στην επιφάνεια. Οι κεκλιμένες στέγες καθοδηγούν το βλέμμα προς τον ορίζοντα, όπου τα χωράφια εκτείνονται απεριόριστα, διάσπαρτα με δέντρα που κουνιούνται απαλά υπό την επιρροή ενός ψιθυριστού ανέμου. Οι μαύροι λοφιοί πρώτα υψώνονται πάνω από αυτά, εκφράζοντας την ελευθερία και τις αμέτρητες δυνατότητες που βρίσκονται πέρα από τα υλικά όρια των σπιτιών.

Η παλέτα χρωμάτων είναι εντυπωσιακή, κυριαρχούμενη από πλούσια κόκκινα, πράσινα και απαλά μπλε – κάθε τόνος αναπνέει ζωή στον καμβά. Οι στέγες είναι βαμμένες σε ζεστές κόκκινες-καφέ αποχρώσεις, στοιχειώνοντας με μαεστρία ενάντια στα φωτεινά πράσινα των χωραφιών από κάτω. Αυτή η σαφής διαίρεση υπογραμμίζει την αρμονία μεταξύ αστικής και αγροτικής ζωής, αποτυπώνοντας την ουσία μιας μεταβατικής εποχής. Ως θεατές, μπορούμε να νιώσουμε μια ελαφριά μελαγχολία αναμεμειγμένη με ελπίδα, υπογραμμίζοντας τη συναισθηματική σύνδεση του καλλιτέχνη με το τοπίο. Ιστορικά, καθώς ο Βαν Γκογκ αντέκρουε τις μεταβαλλόμενες τοπιογραφίες της Ολλανδίας, αυτό το έργο αντανακλά όχι μόνο τη γοητεία του καλλιτέχνη με τη φύση, αλλά και την επιθυμία του να εκφράσει την ομορφιά που εμπεριέχεται στις καθημερινές στιγμές.