De scène ontvouwt zich voor ons, een door de zon overgoten visie van de Italiaanse kust. De compositie is meesterlijk en trekt de aandacht van de diepblauwe zee aan de linkerkant, via de groene, glooiende heuvels, naar de groep gebouwen die tegen de indrukwekkende achtergrond van de bergen zijn genesteld. De penseelstreken zijn delicaat maar zeker, en vangen het spel van licht en schaduw op de door de weersomstandigheden aangetaste steen en het weelderige gebladerte. Ik kan bijna de warme bries voelen en de verre geluiden van het dagelijks leven horen.

Het kleurgebruik van de kunstenaar is bijzonder opvallend, met de warme, aardse tinten van de gebouwen en het landschap die prachtig contrasteren met de koele blauwe en groene tinten van de zee en de lucht. Het licht is zacht, diffuus, wat wijst op het gouden uur van de late namiddag. Het roept een gevoel van rust en tijdloosheid op. Een slingerend pad leidt de blik van de toeschouwer naar het hart van de scène en nodigt ons uit om deze idyllische omgeving te verkennen. De figuren van twee mensen met een ezel voegen een vleugje leven en schaal toe, waardoor het gevoel van onderdompeling verder wordt versterkt.