Het schilderij vangt een serene blik op Parijs; de Eiffeltoren, een verre wachtpost, verheft zich sierlijk tegen een nevelige hemel. De kunstenaar heeft op meesterlijke wijze zachte penseelstreken gebruikt, waardoor een gevoel van zachte diffusie ontstaat, alsof de stad in een ochtendmist gehuld is. De voorgrond is levendig met weelderig gebladerte en een kronkelend pad, dat de kijker uitnodigt om door deze rustige scène te wandelen.

De compositie is prachtig in evenwicht, en trekt het oog van de weelderige voorgrond naar de etherische achtergrond. De warme tinten van de gebouwen en de gedempte tonen van het landschap roepen een gevoel van nostalgie en stille contemplatie op. Dit kunstwerk fluistert over een vervlogen tijd, een tijd van rustige wandelingen en de simpele waardering van schoonheid. Het is een scène die resoneert met de romantiek van de Belle Époque, een momentopname van een stad die harten blijft bekoren.