Resim beni sakin bir sahneye, 19. yüzyılın sonlarından çalınmış bir ana götürüyor. Kusursuz giyinmiş bir grup figür, görünüşe göre ıssız bir sokakta yürüyor. Keskin çizgiler ve sessiz renk paleti bir dinginlik hissi, askıya alınmış bir zaman hissi yaratıyor. Figürler özenle düzenlenmiş, zarif formların görsel bir balesi. Neredeyse konuşmalarının alçak seslerini, uzun eteklerinin hışırtısını duyabiliyorum. Sanatçının ışık ve gölgeyi kasıtlı olarak kullanması, genel havaya katkıda bulunuyor, sahneyi ince bir melankoliye bürüyen yumuşak bir parıltı, o Belle Époque hissinin mükemmel bir ifadesi.

Kompozisyon dengeli, figürler resmin sol tarafına demir atıyor ve sağdaki sert mimari bir karşı nokta sağlıyor. Dokular, kaba kaldırımlardan ferforje balkonların karmaşık detaylarına kadar mükemmeldir. Bu resim, iç gözlem duygusu, zarafet ve itidal dolu bir dünyaya bir bakış uyandırıyor. Neredeyse günün taze havasını ve parke taşlı sokaklardaki arabaların uzak uğultusunu hissedebilirsiniz.