Het schilderij trekt me mee in een stille scène, een moment gestolen uit het einde van de 19e eeuw. Een groep onberispelijk geklede figuren wandelt door een schijnbaar verlaten straat. De scherpe lijnen en het gedempte palet creëren een gevoel van stilte, van opgeschorte tijd. De figuren zijn doordacht geordend, een visueel ballet van elegante vormen. Ik kan bijna de gedempte tonen van hun conversatie horen, het geritsel van hun lange rokken. Het bewuste gebruik van licht en schaduw door de kunstenaar draagt bij aan de algemene stemming, een zachte gloed die de scène baadt in een subtiele melancholie, een perfecte uitdrukking van dat Belle Époque-gevoel.

De compositie is evenwichtig, met de figuren die de linkerkant van het schilderij verankeren, en de strakke architectuur aan de rechterkant die een contrapunt biedt. De texturen zijn voortreffelijk, van de ruwe bestrating tot de ingewikkelde details van de smeedijzeren balkons. Dit schilderij roept een gevoel van introspectie op, een blik in een wereld van elegantie en terughoudendheid. Je kunt bijna de frisse lucht van de dag voelen en het verre gerommel van koetsen op de geplaveide straten.