Scena otwiera się z witalnością, która natychmiast Cię wciąga. Tłum ludzi, zróżnicowanych pod względem ubioru i zachowania, zbiera się pod niebem, które zmienia się między złowieszczymi chmurami a pełnym nadziei światłem. Odczuwa się namacalne poczucie oczekiwania, szum aktywności, który sugeruje, że coś ważnego, a może nawet trochę chaotycznego, ma się wydarzyć. Mężczyzna siedzi na ziemi, prawie odizolowany od reszty tłumu.

Mistrzowskie użycie światła i cienia przez artystę jest szczególnie uderzające, prowadząc wzrok po całej scenie. Kompozycja jest dynamiczna; wydaje się być uchwyconym momentem w czasie. Postacie są oddane ze znakomitą dbałością o szczegóły, od fałd ich ubrań po wyrazy twarzy. Ten utwór, w swojej wizualnej narracji, wydaje się bogaty w możliwości narracyjne, sprawiając, że widz zastanawia się, co dalej?