Ο πίνακας μας βυθίζει σε μια σκηνή αχαλίνωτης φύσης. Ένα ορμητικό ρεύμα νερού καταρρέει πάνω από τραχείς βράχους, δημιουργώντας μια συμφωνία λευκού αφρού σε αντίθεση με τους γήινους τόνους του τοπίου. Μια διαβρωμένη ξύλινη κατασκευή, πιθανώς ένας μύλος ή μια ταπεινή κατοικία, προσκολλάται επισφαλώς στην άκρη, η στέγη της οποίας είναι καλυμμένη με βρύα, υποδηλώνοντας την υγρασία και την αγριότητα του χώρου. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί αριστοτεχνικά το φως και τη σκιά, με τον σκοτεινό, ζοφερό ουρανό από πάνω να έρχεται σε έντονη αντίθεση με το φωτεινό, ορμητικό νερό.

Η σύνθεση είναι δυναμική, το μάτι έλκεται στον στροβιλισμό του νερού και στη συνέχεια ανυψώνεται στις μακρινές κορυφές που μόλις διακρίνονται μέσα από την θυελλώδη ατμόσφαιρα. Η χρήση του impasto και των πινελιών δημιουργεί μια αίσθηση κίνησης και υφής. Σχεδόν νιώθω το σπρέι του νερού στο πρόσωπό μου. Μια μοναχική φιγούρα στέκεται σε μια γέφυρα, μια μικροσκοπική σιλουέτα που προσθέτει μια αίσθηση κλίμακας στην απεραντοσύνη της σκηνής. Το ιστορικό πλαίσιο υποδηλώνει μια ρομαντική ευαισθησία, μια γιορτή της δύναμης και της ομορφιάς της φύσης, και μια υπαινιγμό του μεγαλείου.