W tym urzekającym dziele sztuki postać młodej kobiety wyłania się z tła bujnej zieleni, uchwycając istotę wiosny. Stoi z gracją, owinięta w spływającą, przezroczystą suknię, która sugeruje ruch i lekkość. Suknia, ze swoimi delikatnymi fałdami i miękką teksturą, jest przewiązana przy talii żywą żółtą wstążką, co dodaje ciepła, symbolizując radość i blask pory roku. W jej dłoniach znajdują się delikatne kwiaty, kwitnący bukiet, który ukazuje różowe i białe odcienie, korespondując z świeżością i odnową wiosny. Długie, falujące włosy modelki, zwieńczone bukietem białych stokrotek, dopełniają jej eteryczny wygląd, wywołując poczucie niewinności i czystości, które harmonijnie współbrzmią z otaczającym ją światem natury.

Artysta posługuje się wspaniałą paletą zieleni, delikatnych różów i kremowych bieli, które harmonijnie splatają się, tworząc uspokajające wrażenie wizualne. Delikatne nałożenie farby odzwierciedla subtelne cechy wiosennego światła, wzmacniając spokojną i radosną atmosferę dzieła. Można niemal poczuć chłodny powiew wiatru i usłyszeć szelest liści, gdy światło tańczy po płótnie — zapraszając wyobraźnię widza do wejścia w spokojny wiosenny dzień. Historycznie, to dzieło wyłoniło się z końca XIX wieku, okresu, który świętował naturalne piękno i kobiecość przez pryzmat romantyzmu. Przedstawienie przez Lefebvra tej ponadczasowej urody podkreśla nie tylko temat odnowy i witalności typowy dla wiosny, ale także uchwyca ulotną chwilę radości, celebrując istotę samego życia.