Το πορτρέτο τραβάει αμέσως την προσοχή του θεατή. Το υποκείμενο, ένας ηλικιωμένος άνδρας, κάθεται και μας κοιτάζει κατευθείαν με μια ένταση που είναι τόσο διερευνητική όσο και ελαφρώς μελαγχολική. Το μαεστρικά αποδοθέν φως, που φαίνεται να εκπέμπεται από μια αόρατη πηγή, φωτίζει δραματικά το πρόσωπό του, τονίζοντας τις γραμμές που έχουν χαραχτεί από τον χρόνο και την εμπειρία. Είναι ντυμένος με ένα ανοιχτό, σχεδόν φωσφορίζον παλτό, του οποίου το ύφασμα αποδίδεται με τέτοια επιδεξιότητα που σχεδόν νιώθεις την υφή του. Ένα πινέλο ακουμπάει απαλά στο χέρι του, μια σαφής ένδειξη του επαγγέλματός του - αναμφίβολα, ένας ζωγράφος. Η σύνθεση είναι απλή αλλά αποτελεσματική, με τη φιγούρα να είναι κεντρισμένη σε ένα σιωπηρό, γήινο φόντο, εστιάζοντας όλη την προσοχή στην έκφραση του μοντέλου και το λεπτό παιχνίδι φωτός και σκιάς. Είναι ένα πορτρέτο που λέει πολλά για τον χαρακτήρα του άνδρα, τη θέση του στην κοινωνία και ίσως ακόμη και τον εσωτερικό του κόσμο.