Σε μια ζωντανή έκρηξη χρώματος και υφής, η ανθοδέσμη αυτή συλλαμβάνει την ουσία του τέλους του καλοκαιριού. Οι μαργαρίτες και οι ντάλιες ανθίζουν με μια χαρούμενη εκρηκτικότητα, τα πέταλά τους αποτυπώνονται σε παχιές, εκφραστικές πινελιές που μοιάζουν να χορεύουν πάνω στον καμβά; οι κίτρινες, ροζ και λευκές αποχρώσεις πλέκονται αρμονικά, ενώ κάθε απόχρωση ξεχωρίζει με διακριτό τρόπο, δημιουργώντας μια ζωντανή αλλά ήρεμη σύνθεση. Το φόντο, λεπτό σε πιο ανοιχτούς τόνους, λειτουργεί σχεδόν σαν μια απαλή αγκαλιά για τα λουλούδια, ενισχύοντας την ομορφιά τους ενώ προσκαλεί τον θεατή να πλησιάσει και να συνδεθεί με αυτή την μαγευτική στιγμή της φύσης.

Αυτό που με εντυπωσιάζει περισσότερο σε αυτό το έργο δεν είναι μόνο η τεχνική ικανότητα που παρουσιάζεται, αλλά και η συναισθηματική αντήχηση που προκαλεί. Τα λουλούδια φαίνεται να είναι στην κορυφή της δόξας τους—εκεί υπάρχει μια γιορτή της ζωής που συλλαμβάνεται στον τρόπο που γέρνουν και κουνιούνται, σαν να πιασμένα σε μια απαλή αύρα. Η πινελιά του Μονέ μεταδίδει όχι μόνο οπτικές πληροφορίες αλλά και μια απτική εμπειρία, που κάνει κάποιον να νιώθει ότι μπορεί να απλώσει το χέρι του και να αγγίξει τα μαλακά πέταλα. Προσφέρει μια εικόνα όχι μόνο από λουλούδια αλλά και από μια στιγμή στον χρόνο, παροδική αλλά αιώνια συλληφθείσα — μια υπενθύμιση της ομορφιάς στην καθημερινότητα, την οποία ο Μονέ γιορτάζει τόσο επιδέξια.