Ο καμβάς αποκαλύπτει ένα ήρεμο τοπίο, λουσμένο σε ζεστές αποχρώσεις σκουριάς και χρυσού. Τα δέντρα, που καίγονται από το φθινοπωρινό φύλλωμα, υψώνονται περήφανα σε φόντο ουρανού βαμμένου με δραματικούς στροβιλισμούς πορτοκαλί και μπεζ, υποδηλώνοντας την τελευταία λάμψη ενός ηλιοβασιλέματος. Μια μικρή λίμνη κρύβεται ανάμεσα σε βράχους, επιφάνειά της αντικατοπτρίζοντας τα χρώματα του ουρανού, ενώ η ήρεμη παρουσία του νερού αντιπαραβάλλει όμορφα την ανώμαλη επιφάνεια. Κάθε πινελιά είναι γεμάτη υφή, προσκαλώντας τον θεατή να φανταστεί τη δροσερή αύρα να ψιθυρίζει ανάμεσα στα φύλλα, ενισχύοντας την ατμόσφαιρα γαλήνης που περιβάλλει αυτή τη γαλήνια σκηνή.

Καθώς ο ήλιος κατεβαίνει, το παιχνίδι του φωτός και της σκιάς χορεύει μέσα στο τοπίο, ενισχύοντας την αίσθηση βάθους και προσκαλώντας τους θεατές να εισέλθουν στη σκηνή. Οι σκούροι και λίγο οδοντωτοί βράχοι προσφέρουν ένα σταθερό στοιχείο ενάντια στα ζωντανά δέντρα, ενώ ο μακρινός ορίζοντας ξεθωριάζει σε μαλακά και θολά περιγράμματα. Υπάρχει εδώ πλούτος συναισθημάτων; προκαλεί νοσταλγία για την πρόσκαιρη ομορφιά της φύσης, ενθαρρύνοντας μια στιγμή στοχασμού. Αυτή η ζωγραφιά αντηχεί με τη επιθυμία του θεατή να συνδεθεί με τον φυσικό κόσμο - μια πρόσκληση να σταματήσει και να εκτιμήσει την ήσυχη ομορφιά που υπάρχει πέρα ​​από το χάος της καθημερινής ζωής.