Σε αυτό το εντυπωσιακό έργο, το φως του ήλιου χορεύει στην υφασμένη επιφάνεια της σωρού από χόρτο, τυλίγοντας την σε μια ζεστή αγκαλιά κατά τη διάρκεια του ηλιοβασιλέματος. Οι χρυσές αποχρώσεις συγχωνεύονται άψογα με τους πιο δροσερούς λευκούς και γαλάζιους τόνους στο παρασκήνιο, δημιουργώντας μια ήρεμη, αλλά και δυναμική συναισθηματική ατμόσφαιρα. Αυτή η μαεστρία στη χρήση του φωτός και του χρώματος χαρακτηρίζει τον ιμπρεσιονισμό, συλλαμβάνοντας μια φευγαλέα στιγμή που φαίνεται ταυτόχρονα γνώριμη και αιθέρια—μια παροδική επιστροφή στη σιωπηλή ηρεμία της φύσης.

Η σύνθεση καθορίζει μια λεπτή ισορροπία μεταξύ ζωντανών πινελιών και της λεπτής κλίμακας χρωμάτων. Οι μαλακοί, στρογγυλοί περιγράμματα της σωρού χόρτου αρμονίζουν με τον ονειρικό ουρανό που σταδιακά μεταβαίνει από τις ηλιόλουστες αποχρώσεις σε πιο σκοτεινές τονικότητες του λυκόφωτος. Καθώς οι κυματισμοί του νερού αντηχούν τις πάνω αποχρώσεις, ο θεατής προσκαλείται να εξερευνήσει τον πλούσιο συναισθηματικό χώρο του έργου του Μονέ, όπου ο χρόνος φαίνεται να επιβραδύνεται, προτρέποντας σε μια στιγμή αναστοχασμού και σύνδεσης με το τοπίο.