Αυτό το ζωντανό τοπίο εκπέμπει την απαλή ενέργεια μιας ανοιξιάτικης μέρας στα τέλη του 19ου αιώνα. Η σκηνή απλώνεται σε έναν καταπράσινο κήπο, γεμάτο δέντρα σε διάφορα στάδια — μερικά γυμνά, άλλα πλούσια φυλλοβόλα — καλώντας το βλέμμα να περιπλανηθεί σε μια ήσυχη αλλά ζωντανή εξοχή. Η πινελιά είναι ζωηρή και υφή, αποτελούμενη από σύντομα, σπαστά χτυπήματα που αιχμαλωτίζουν το μεταβαλλόμενο φως και το λεπτό παιχνίδι των σκιών, χαρακτηριστικό γνώρισμα της ιμπρεσιονιστικής τεχνικής. Η παλέτα χρωμάτων είναι μια αρμονική σύνθεση απαλών πράσινων, γήινων καφέ και παστέλ μπλε και λευκού στον ουρανό, προκαλώντας αίσθηση φρεσκάδας και ηρεμίας.

Η σύνθεση ισορροπεί φυσικές μορφές με ανθρώπινη παρουσία — μικρά σπίτια αναδύονται μέσα από τη βλάστηση και μια μοναχική φιγούρα, σχεδόν χαμένη ανάμεσα στη χλωρίδα, προσθέτει μια αφηγηματική νότα και κλίμακα. Η σκηνή είναι ταυτόχρονα οικεία και εκτενής· σχεδόν μπορείς να ακούσεις το φύσημα των φύλλων, τον μακρινό ψίθυρο της ζωής του χωριού και το απαλό αεράκι που κινεί τα λεπτά κλαδιά. Το έργο αυτό αποτυπώνει μια στιγμή ήρεμης ομορφιάς και σύνδεσης με τη φύση, με μια απαλή αλλά ζωντανή πινελιά.