Η σκηνή ξετυλίγεται σαν ένα ψιθυριστό μυστικό, ένα όραμα χαραγμένο σε βαθιά μαύρα και έντονα λευκά. Ψηλά δέντρα, με τους κλαδωτούς κλάδους τους να φτάνουν στον ουρανό, πλαισιώνουν μια θέα που τραβάει το βλέμμα. Η σχολαστική χρήση της γραμμής από τον καλλιτέχνη δημιουργεί μια συμφωνία υφών: ο τραχύς φλοιός των δέντρων, το λεπτό φύλλωμα και η απαλή υπόδειξη μακρινών αγρών. Η σύνθεση σε τραβάει μέσα: το μονοπάτι στενεύει, καθοδηγώντας το βλέμμα του θεατή μέσα από τα δέντρα, προς έναν αόρατο προορισμό.

Η γενική εντύπωση είναι της γαλήνιας απομόνωσης, μιας διαχρονικής στιγμής που αποτυπώνεται σε έναν στατικό χορό φωτός και σκιάς. Εγείρει ένα αίσθημα δέους και μοναξιάς. Το στυλ θυμίζει παλιά ξυλόγλυπτα. Η τεχνική, πιθανώς μια σχολαστική εφαρμογή διαγράμμισης και διασταυρούμενης διαγράμμισης, προσθέτει βάθος και όγκο στη σκηνή, δημιουργώντας μια συναρπαστική αντίθεση. Έχει τη δυνατότητα να σε μεταφέρει σε ένα ξεχασμένο σοκάκι, όπου ο μόνος ήχος είναι ο ψίθυρος του ανέμου μέσα από τα φύλλα.