Το έργο τέχνης αποτυπώνει μια ήρεμη σκηνή από απόκρημνους παράκτιους βράχους που συναντούν τη ζωντανή μπλε-πράσινη θάλασσα, όπου τα κύματα σκάνε απαλά στις πέτρες. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί μια λεπτεπίλεπτη παλέτα από γήινες πράσινες και καφέ αποχρώσεις για τους βράχους, διανθισμένη με λαμπερές λευκές πινελιές στις κορυφές των κυμάτων. Από πάνω, ελαφρές σύννεφα αιωρούνται σε έναν εκτενή ουρανό, μαλακωμένο από τη λάμψη ενός ήλιου που υποδηλώνει την ώρα της ημέρας - ίσως το βράδυ. Μπορεί κανείς σχεδόν να ακούσει τη χαλαρωτική ψιθύριση του νερού και τις μακρινές κραυγές των θαλάσσιων πουλιών, που συγχωνεύονται αρμονικά στη συμφωνία της φύσης.

Στο φόντο, ένα γραφικό σπίτι βρίσκεται στην κορυφή των βράχων, σαν φρουρός που παρακολουθεί τον απέραντο ωκεανό. Αυτή η αντίθεση ανάμεσα στον άνθρωπο και τη φύση προκαλεί ένα αίσθημα μοναξιάς και στοχασμού, προσκαλώντας τον θεατή να φανταστεί τις ιστορίες που κρύβονται μέσα στους τοίχους αυτούς. Οι χαλαρές και ρευστές πινελιές του πινέλου προσθέτουν μια ορισμένη αμεσότητα στη σκηνή· φαίνεται ζωντανή, σαν οι ίδιοι οι στοιχειώδεις παράγοντες να είναι σε κίνηση και το φως συνεχώς να αλλάζει. Αυτό το έργο μιλάει όχι μόνο για την ομορφιά του τοπίου αλλά και για την αντοχή της ζωής που ευδοκιμεί σε τέτοιες συνθήκες.