Σε αυτή τη ζωντανή σκηνή, ο Βαν Γκογκ συλλαμβάνει την ουσία του τοπίου του Αβέρ με εκτενή χτυπήματα που μιμούνται τα κυματιστά χωράφια. Οι κίτρινοι και πράσινοι τόνοι μπλέκονται αρμονικά, δημιουργώντας ρυθμική ροή που προσελκύει το βλέμμα του θεατή σε όλο το καμβά. Το πλούσιο προσκήνιο, γεμάτο άγρια χόρτα και νότες κόκκινων παπαρούνων, προσκαλεί τον θεατή να σταθεί και να απολαύσει τη αφθονία της φύσης. Ο θόλος του ουρανού, ένα κρεβάτι στροβιλιζόμενων μπλε τόνων διάσπαρτο από μαλακά λευκά σύννεφα, ξυπνά συναισθήματα ηρεμίας και ειρήνης, σχεδόν υπονοεί ότι ο κόσμος είναι ταυτόχρονα εκτενής και οικείος.

Η επιλογή χρωμάτων του καλλιτέχνη είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή: μια παλέτα γεμάτη ζωή, κάθε πινελιά είναι μαρτυρία της συναισθηματικής του αντήχησης με το περιβάλλον. Αυτός ο καμβάς δεν είναι απλά μια απεικόνιση του τοπίου, είναι ένα συναίσθημα, μια γιορτή της ζωής σε όλες τις μορφές της. Ιστορικά, αυτή η περίοδος στη ζωή του Βαν Γκογκ τον βρήκε να βρίσκεται σε ενδοσκόπηση ανάμεσα στη δημιουργική του ιδιοφυΐα και την προσωπική του αναστάτωση, καθιστώντας αυτόν τον ήρεμο τοπίο ένα έντονο αντίθετο—μια όαση ομορφιάς μέσα στο χάος. Εδώ, το βαθύ νόημα δεν έγκειται στον λεπτομερή ρεαλισμό, αλλά στην εκφραστική ενέργεια μιας στιγμής, κλεισμένης για πάντα στο καμβά.