Bu canlı sahnede, Van Gogh, Auvers manzarasının özünü dalgalanan tarlaları taklit eden geniş fırça darbeleriyle yakalar; sarılar ve yeşiller uyum içinde iç içe geçerek izleyicinin gözünü tuval boyunca çeken ritmik bir akış oluşturur. Yabanı meralar ve kırmızı gelinciklerin ipuçlarıyla dolu zengin ön plan, bir an durup doğanın zenginliğinin tadını çıkarmaya davet eder—yazın kucaklayıcı bir fısıldaması. Gökyüzü, pamuk şeklindeki beyaz bulutlarla noktalanmış dönme bir mavi tabakası, dinginlik ve huzur hissi doğurur, sanki dünya hem geniş hem de samimidir.

Sanatçının renk tercihi özellikle çarpıcıdır—hayat dolu bir palet; her fırça darbesi onun çevresiyle duygusal yankısını gösteren bir kanıt. Bu tuval sadece bir toprak tasviri değil; bir duygu, hayatın her biçimini kutlamanın bir örneğidir. Tarihsel olarak, Van Gogh'un bu dönemi, onun yaratıcı dehasıyla kişisel çalkantıları arasında sıkışıp kalmış bir durumdaydı, bu nedenle bu huzurlu manzara çarpıcı bir zıtlık—kargaşa içinde bir güzellik vaha oluyor. Burada, derin anlam detaylı gerçekçilikte değil, bir anın canlı ifadesinde yatar; tuval üzerinde sonsuza kadar kilitlenmiştir.