Μέσα σε μια εκτενή τοπιογραφία, η στοίβα του σιταριού που λούζεται από τον ήλιο ώστε να είναι παρατηρείται, ενσωματώνοντας την ουσία της αγροτικής ζωής. Το λαμπερό κίτρινο του σιταριού σχηματίζει έντονη αντίθεση με τις διάφορες αποχρώσεις του μπλε στον ουρανό και τη γη παρακάτω, όπου οι σπείρες και οι πινελιές συνδυάζονται για να προκαλέσουν κίνηση και ρυθμό. Η χαρακτηριστική τολμηρή τεχνική του Van Gogh είναι εδώ προφανής. Κάθε κίνηση, γεμάτη υφή, ενισχύει την αίσθηση του βάθους και της ζωντάνιας στη σκηνή. Ο ουρανός εκρήγνυται με σπειροειδείς νεφώσεις, τα μαλακά τους σχήματα υποχωρούν προς το φόντο. Ψιθυρίζουν ιστορίες για τον μεταβαλλόμενο καιρό, υποσχόμενες τόσο θρέψη όσο και αντίθεση για τα χρυσά χωράφια.

Συναισθηματικά, το έργο αντηχεί με μια αίσθηση αισιοδοξίας και γαλήνης - έναν ύμνο στην ομορφιά της φύσης, αλλά με μια υπόνοια μοναξιάς. Αυτή ήταν μια στιγμή που ο Van Gogh αναζητούσε παρηγοριά στη βαθιά σύνδεση μεταξύ γης και ουρανού, ζωής και τέχνης. Το ιστορικό πλαίσιο, ριζωμένο στο μετα-ιμπρεσιονισμό, δείχνει την εξέλιξή του ως καλλιτέχνη, σπρώχνοντας τα όρια πέρα από την απλή αναπαράσταση και εισερχόμενο σε έναν τομέα προσωπικής έκφρασης. Ο πίνακας δεν είναι μόνο μια αποτύπωση της φύσης, αλλά μια πολύπλοκη αλληλεπίδραση χρώματος, συναισθήματος και σημασίας που προσκαλεί τους θεατές να χαθούν ανάμεσα στα κυματιστά χωράφια και τα ψιθυριστά σύννεφα.