Σε αυτό το μαγευτικό τοπίο, ένα μόνο δέντρο στέκεται σταθερό σε έναν καταπράσινο λόφο, κλαιμένα κλαδιά του απλώνονται προς τον ουρανό σαν να θέλουν να αγκαλιάσουν το αεράκι. Οι απαλές, σπειροειδείς πινελιές και οι απαλές αποχρώσεις δημιουργούν ένα αίσθημα ηρεμίας και εγγύτητας, καλώντας τους θεατές να σταματήσουν και να εκτιμήσουν την υποανοότητα ομορφιά της φύσης. Το δέντρο αποδίδεται με μεγάλη τρυφερότητα, τα φύλλα του λάμπουν κάτω από το ήπιο φως, συμβολίζοντας την παροδική ομορφιά της στιγμής. Το φόντο σβήνει απαλά σε έναν ήρεμο ορίζοντα όπου η θάλασσα συναντά τον ουρανό, δημιουργώντας ένα ήσυχο φόντο που ενισχύει την απλότητα της σκηνής. Κάθε πινελιά μεταφέρει μια σιωπηλή ποίηση, υπονοώντας μια αρμονία ανάμεσα στη γη και στα στοιχεία, σαν το δέντρο να είχε παρακολουθήσει αμέτρητους ηλιοβασίλεμα, αντέχοντας τις καταιγίδες της ζωής με χάρη.

Η παλέτα είναι πλούσια, αλλά και ηρεμιστική, κυριαρχούμενη από πλούσια πράσινα και απαλά μπλε, τα οποία προκαλούν αισθήματα φρεσκάδας και ηρεμίας. Η ικανότητα του Μονέ να συλλαμβάνει το φως ζωγραφίζει την ουσία της σκηνής, επιτρέποντας στο ακανόνιστο φως να χορεύει πάνω στη φυλλωσιά και την χόρταση του λόφου. Αυτή η ζωγραφιά, παρόμοια με μια ήσυχη συνομιλία με τη φύση, γίνεται ένα καταφύγιο για το πνεύμα, μια υπενθύμιση για τις απλές χαρές της ζωής και την ομορφιά που βρίσκεται στην ερημιά. Αυτά τα τοπία δεν αποτυπώνουν μόνο τη γοητεία του καλλιτέχνη με τον φυσικό κόσμο, αλλά επίσης την τεχνική του στο να μεταφέρει συναισθήματα μέσα από το χρώμα και την υφή, καθιστώντας αυτό το έργο μια αιώνια υπενθύμιση των ήσυχων χαρών που μπορεί να προσφέρει το τοπίο της γης.