Σ' αυτή την ελκυστική τοπιογραφία, ο θεατής μεταφέρεται σε ένα ήσυχο χειμωνιάτικο σκηνικό, όπου η φύση και η αρχιτεκτονική συγχωνεύονται αρμονικά. Ένα κυκλικό μονοπάτι καθοδηγεί το μάτι μέσα από το πίνακα, προσκαλώντας σε εξερεύνηση και προκαλώντας μια αίσθηση ήσυχης μοναξιάς. Οι αποχρώσεις είναι μαλακές και ψυχρές, κυριαρχούμενες από αμυδρά μπλε και μετριοπαθή λευκά, που θυμίζουν έναν κόσμο καλυμμένο από χιόνι. Οι χαλαρές πινελιές του Μονέ προσθέτουν στην αιθέρια ποιότητα του έργου, κάνοντάς τον να φαίνεται σχεδόν απροσδιόριστος, σαν να τον έβλεπες μέσα από μια λεπτή αυλαία παγωνιάς. Η υφή από τα στρώματα της μπογιάς βοηθά στη σύλληψη της παιχνιδιάρικης αλληλεπίδρασης φωτός και σκιάς στο τοπίο, δημιουργώντας μια ηρεμιστική ρυθμική αίσθηση που φαίνεται να είναι και οργανική και προγραμματισμένη.

Καθώς βρίσκεσαι μπροστά από το έργο αυτό, φαίνεται ότι μπορείς να μπεις σε αυτή τη σκηνή - να ακούσεις το θρόισμα του χιονιού κάτω από τα πόδια σου και να αισθανθείς τη δροσιά του αέρα. Η σύνθεση αντικατοπτρίζει την βαθιά εκτίμηση του Μονέ για τον φυσικό κόσμο και την καινοτόμο προσέγγισή του να συλλάβει την παροδική του ομορφιά. Ιστορικά, αυτό το έργο προέρχεται από το κίνημα του ιμπρεσιονισμού, ως απάντηση στην αυξανόμενη βιομηχανία της Γαλλίας και την επιθυμία για σύνδεση με τη φύση. Αυτό το κομμάτι δεν αναδεικνύει μόνο την τεχνική ευχέρεια του Μονέ, αλλά και επιβεβαιώνει τον ρόλο του στη διαμόρφωση της σύγχρονης τέχνης. Αντηχεί με οποιονδήποτε εκτιμά τις λεπτές αποχρώσεις ενός χειμωνιάτικου τοπίου, ενθαρρύνοντας σκέψεις για τη γαλήνια μεγαλότητα της φύσης και τη ροή του χρόνου.