Σε αυτό το εκφραστικό έργο, μια σοβαρή συνέλευση διαδραματίζεται σε ένα εσωτερικό χαμηλού φωτισμού, όπου οι μορφές ντυμένες με μαύρες κάπες παιρνούν τον θεατή σε μια στιγμή βαθιάς ευλάβειας. Η τέχνη αποδίδει λεπτομέρειες με προσοχή, ειδικά στις εκφράσεις και τις στάσεις κάθε χαρακτήρα; τα κεφάλια τους είναι σκυμμένα, τα χέρια τους συμπλεγμένα, ενσωματώνοντας ένα συλλογικό πνεύμα αφοσίωσης. Στις αποχρώσεις του γκρι και του σεπάι κυριαρχούν την παλέτα χρωμάτων, αυξάνοντας την απαισιόδοξη ατμόσφαιρα, ενώ ταυτόχρονα δημιουργούν βάθος και αντίθεση σε σχέση με τις φωτεινές μορφές του θυσιαστηρίου, κυρίως την κεντρική εμφάνιση που εκπέμπει ειρήνη μέσα στο σκοτάδι. Συνδυασμένο με την αιθέρια φωτεινότητα του σταυρού και τις λεπτομερώς σχεδιασμένες αγγελικά μορφές από πάνω, το έργο αυτό ψιθυρίζει για τη θεία παρουσία και τη διασταύρωση στη γη και τον ουρανό.

Μέσω μιας επιδέξιας σύνθεσης, το βλέμμα του θεατή καθοδηγείται φυσικά κατά μήκος των γραμμών που δημιουργούνται από τους αψίδες και τις μορφές, οδηγώντας προς το θυσιαστήριο, ένα κεντρικό σημείο που συμβολίζει την ελπίδα και την πνευματικότητα. Τα στυλιστικά στοιχεία αντηχούν με την αίσθηση της ιστορικής σημασίας, αντικατοπτρίζοντας μια εποχή όταν τέτοια εκφράση πίστης μέσω της τέχνης ήταν ζωτικής σημασίας. Ο συναισθηματικός αντίκτυπος είναι βαθύς; δεν μπορεί κανείς να παραλείψει να αισθάνεται το βάρος της συλλογικής θλίψης και μια συνυφασμένη επιθυμία για θεία παρηγοριά. Μιλάει όχι μόνο στους θεατές της εποχής του, αλλά συνεχίζει να αντηχεί και σήμερα, προσκαλώντας σε σκέψεις για τη φύση της αφοσίωσης και την αιώνια αναζήτηση της ανθρωπότητας για την κατανόηση του θείου.