Σ' αυτό το μαγευτικό κομμάτι, οι ζωντανές αποχρώσεις των νούφαρων χορεύουν στην επιφάνεια μιας ήρεμης λίμνης. Ο Monet συλλαμβάνει αυτή την ευαίσθητη ομορφιά όχι μόνο με χρώμα αλλά και με τα συναισθηματικά φορτισμένα πινέλα του; αυτά πετούν και πλέκονται σαν να αναγνωρίζουν την απαλή αγκαλιά μιας καλοκαιρινής αύρας. Μέσα από τα πλούσια πράσινα φύλλα, εκρήγνυνται φύλλα χρυσού και μαλακά ροζ άνθη, δημιουργώντας χαριτωμένα σημεία προσοχής που καλούν τον θεατή να καθίσει και να αφομοιώσει αυτό το ήσυχο όαση. Αυτό το έργο μεταφέρει όχι μόνο τη χλωρίδα, αλλά ψιθυρίζει και διαχρονικά μυστικά της ήσυχης φύσης—μια στιγμή που είναι παγωμένη στην αυτοσυγκέντρωση.

Η σύνθεση προσκαλεί στην εξερεύνηση, κατευθύνοντας το βλέμμα προς τις φαινομενικά άπειρες ανακλάσεις πάνω στο νερό, όπου τα βάθη του μπλε και του πράσινου προκαλούν μια αίσθηση μυστηρίου. Σίγουρα αυτή η εκπροσώπηση της φύσης εμπλουτίζει το συναισθηματικό τοπίο του εσωτερικού εαυτού του Monet; η χαρούμενη αλλά αναστολή ατμόσφαιρα δημιουργεί ένα πανί ηρεμίας. Ζωγραφισμένο κατά τη διάρκεια μιας περιόδου που χαρακτηρίζεται από ταραχή στην Ευρώπη, αυτό το έργο καλεί για παρηγοριά, υπενθυμίζοντάς μας τη ομορφιά που υπάρχει στην καρδιά του χάους—μια συναισθηματική διαταραχή που είναι σε βάθος αλλά και καθολική, πλουτίζοντας τη σημασία του στον κόσμο της τέχνης.