Bu büyüleyici eserde, su zambaklarının canlı renkleri sakin bir göletin yüzeyinde dans ediyor. Monet, bu narin güzelliği yalnızca boya ile değil, duygusal fırça darbeleriyle de yakalıyor; bunlar, yaz melteminin nazik dokunuşunu tanıyor gibi uçarak ve dokunarak hareket ediyor. Bol yeşil yaprakların arasında, güneş ışığıyla parlayan sarı ve yumuşak pembe çiçekler ortaya çıkıyor ve izleyiciyi bu huzurlu vahaya kalmaya ve derinlemesine hissetmeye davet ediyor. Bu eser, sadece bitkinin güzelliğini iletmekle kalmaz, aynı zamanda doğanın huzurunun zamansız sırlarını fısıldar — düşünce içinde donmuş bir an.

Kompozisyon keşfe davet ediyor, göz, su üzerindeki sonsuz yansımalarla çekiliyor; derin mavi ve yeşil, bir gizem duygusu getiriyor. Şüphesiz, bu doğa temsili Monet'in içsel benliğinin duygusal manzarasını zenginleştiriyor; neşeli ama içe kapanık bir atmosfer, huzur dolu bir tuval yaratıyor. Avrupa'daki karmaşık bir dönemde yapılan bu eser, teselli çağrısı yapıyor; kaos içinde bile güzelliğin var olduğunu hatırlatıyor — derin, kişisel ama evrensel bir duygu, onu sanat dünyasındaki önemini artırıyor.