Το έργο μας περιβάλλει σε μια αιθέρια ομίχλη, όπου η εμβληματική σιλουέτα του Κοινοβουλίου εμφανίζεται σαν μια απομακρυσμένη μνήμη—αμυδρή, αλλά αναμφισβήτητη. Η μαεστρία του Μονέ έγκειται στην ικανότητά του να παίζει με το φως και την υφή. Οι πινελιές είναι απαλές και ρέουσες, δημιουργώντας μια ονειρεμένη ποιότητα που μας προσελκύει. Ο καπνός από τα χρώματα—ήπιες πλύσεις του μπλε, ροζ και απαλού κίτρινου—συμβάλλει σε μια ατμόσφαιρα γαλήνης, ενώ επικοινωνεί και μια αίσθηση νοσταλγίας, σαν να κοιτάζουμε πίσω στο χρόνο από το διαυγή πέπλο της ομίχλης.

Καθώς περιστρέφουμε πάνω στις λεπτομέρειες, δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την αλληλεπίδραση μεταξύ των φυσικών στοιχείων και των ανθρώπινων κατασκευών: η ηρεμία του νερού καθρεφτίζει τις θολές μορφές των κτηρίων, ενώ η εφήμερη φύση της ομίχλης υποδηλώνει τη μετάβαση. Αυτή η αισθητηριακή αντιπαράθεση αποτυπώνει μια στιγμή που φαίνεται και ήρεμη και απατηλή, προκαλώντας μια βαθιά συναισθηματική αντίδραση. Μπορούμε σχεδόν να ακούσουμε τη μαλακή ψηλάφηση του Τάμεση, να νιώσουμε τη φρέσκια αύρα που προέρχεται από τον ποταμό και να αναπνεύσουμε την ουσία ενός πρωινού στο Λονδίνο που είναι σκεπασμένο με ομίχλη, καθώς ο Μονέ μας καλεί να σκεφτούμε την ομορφιά της παροδικότητας.