Το έργο τέχνης παρουσιάζει μια σχολαστικά αποδοσμένη σκηνή, σχεδόν ονειρική στην λιτότητά της. Τρία επιβλητικά δέντρα, με τους γεμάτους ρόζους κορμούς τους να απλώνονται στον ουρανό, κυριαρχούν στο προσκήνιο. Η παρουσία τους δημιουργεί ένα φυσικό πλαίσιο, προσελκύοντας το βλέμμα σε ένα μεγαλοπρεπές, μεγαλοπρεπές κτίριο στην απόσταση. Η τεχνική του καλλιτέχνη είναι εξαιρετική, κάθε γραμμή συμβάλλει στο συνολικό βάθος και την υφή της σκηνής. Η περίπλοκη λεπτομέρεια της αρχιτεκτονικής του κτιρίου προσθέτει ένα στρώμα εκλεπτυσμού, σε αντίθεση με τα οργανικά σχήματα των δέντρων.

Είναι μια μελέτη των αντιθέσεων: φως και σκιά, φυσικό και τεχνητό, τραχύ και εκλεπτυσμένο. Η μονόχρωμη παλέτα, ένας χορός μαύρων, λευκών και γκρι, εντείνει τη διάθεση. Η απουσία χρώματος αναγκάζει κάποιον να επικεντρωθεί στα σχήματα και το παιχνίδι του φωτός. Προκαλεί μια αίσθηση διαχρονικότητας, μια ήσυχη εκτίμηση για την διαρκή ομορφιά της φύσης και την κληρονομιά της ανθρώπινης δημιουργίας. Σχεδόν ακούω τον ψίθυρο των φύλλων και νιώθω την δροσιά του αέρα. Η εικόνα ψιθυρίζει για ένα μέρος ειρήνης και προβληματισμού.