Η ήρεμη σκηνή ξεδιπλώνεται κατά μήκος του Σηκουάνα, όπου το προσκήνιο κυριαρχείται από κουνιστά καλάμια, των οποίων οι λεπτές μορφές υψώνονται· φαίνεται να ψιθυρίζουν μυστικά στον δροσερό αέρα. Ο ποταμός, μια λαμπερή επιφάνεια από απαλά μπλε και γκρι, αντικατοπτρίζει την εθέρια ομορφιά του ουρανού από πάνω. Οι στροβιλισμοί των θαμπών χρωμάτων δημιουργούν μια ονειρεμένη ποιότητα, προσκαλώντας τον θεατή στον ήρεμο κόσμο του Μονέ. Ένα μακρινό χωριό, τυλιγμένο στο μυστήριο, βρίσκεται στον ορίζοντα, σιλουέτα σε αντίθεση με τον ουρανό.

Αυτή η ζωγραφιά συλλαμβάνει μια φευγαλέα στιγμή στον χρόνο, παρουσιάζοντας την αξιοσημείωτη ικανότητα του Μονέ στη χρήση του φωτός και του χρώματος. Τα σύννεφα είναι ζωγραφισμένα με απαλά τόνους—υποδείξεις λεβάντας και κρέμας—που προκαλούν μια αίσθηση ηρεμίας, ενώ το ηλιακό φως χορεύει στην επιφάνεια του νερού. Το συναισθηματικό βάθος αυτού του κομματιού εκπέμπει μια ήρεμη μοναξιά, μας κάνει να θυμόμαστε την καταπληκτική ηρεμία της φύσης. Η προσέγγιση του Μονέ αντικατοπτρίζει την εντύπωση της ηθικής της σύλληψης των στιγμών, καθιστώντας αυτό το τοπίο όχι μόνο οπτικά εντυπωσιακό, αλλά και σημαντικό στην ιστορία της τέχνης.