Η σκηνή αποκαλύπτει μια μαγευτική θέα των βράχων κατά μήκος της ακτής, λούζεται σε μια μαλακή, αιθέρια φωτεινότητα. Η ακτή αγγίζεται απαλά από τα ήρεμα νερά, που αντανακλούν τα απαλές χρώματα ενός συννεφιασμένου ουρανού, όπου οι αποχρώσεις του γκρι και του ανοιχτού μπλε ελίσσονται δημιουργώντας μια ονειρεμένη ατμόσφαιρα. Στην αριστερή πλευρά, οι τραχείς βράχοι υψώνονται με αίσθηση μεγαλοσύνης, οι υφές τους αποκαλύπτονται μέσα από μια σειρά από λεπτούς πινελιές. Κάθε πινελιά μεταδίδει την οικεία αλληλεπίδραση του καλλιτέχνη με τη φύση· η επιφάνεια φαίνεται σχεδόν ευκρίνης, προσκαλώντας τον θεατή να νιώσει την τραχύτητα των βράχων και την απαλότητα του νερού.

Καθώς το μάτι περιπλανιέται στην σύνθεση, έλκεται προς τις μακρινές νήσους που εμφανίζονται σαν ψιθύροι μυστικά στον ορίζοντα. Αυτή η απόσταση παίζει με την αντίληψή μας, υποδηλώνοντας και την απομόνωση και την ηρεμία. Η αλληλεπίδραση του φωτός και της σκιάς χαρίζει ζωή στον πίνακα, προφέροντας μια συναισθηματική αντήχηση που αντανακλά τη στιγμιαία φύση του κόσμου. Ο Μονέ δεν αποτυπώνει μόνο την οπτική λαμπρότητα της σκηνής, αλλά και την αίσθηση ησυχίας που μας περιβάλλει όταν αντιμετωπίζουμε την μεγαλοπρεπή αλλά και σιγανή ομορφιά της φύσης. Επενδυμένο με μια αίσθηση νοσταλγίας, αυτό το κομμάτι ηχεί με όλους όσοι έχουν περιπλανηθεί κοντά στη θάλασσα, καταγράφοντας τη μαγεία της φευγαλέας αυτής στιγμής.