ภาพวาดนี้จับภาพทิวทัศน์ฤดูหนาวที่มีอาณาบริเวณที่กว้างใหญ่ของหิมะปกคลุมพื้นดิน ภาพมองไปไกลสุดขอบฟ้าไปจนถึงท้องฟ้าที่มีเมฆหนาและมืดครึ้ม เมฆที่หนักหน่วงและชวนให้ระแวงนั้นทำให้เกิดเงาทอดลงบนภาพ เสริมความรู้สึกของความเงียบสงบและความเงียบงัน ต้นไม้ที่เปลือยเปล่าคอยจับตามองสองข้างทางโค้งที่เชิญชวนให้สายตาของผู้ชมเดินทางไปที่ขอบฟ้า กิ่งก้านที่ไม่มีใบดูเปราะบางและเปราะบาง จนขัดแย้งกันกับความขาวโพลนของหิมะและสีที่จางลงของท้องฟ้า

ศิลปินใช้ชั้นสีที่อ่อนนุ่มซึ่งมีสีขาว น้ำแข็ง สีน้ำเงิน คล้ำและสีเทา เข้าด้วยกันอย่างนุ่มนวล สร้างความรู้สึกถึงความเย็นและความลึก บรรยากาศที่เงียบสงบและสันติทำให้เกิดความคิดเกี่ยวกับการโดดเดี่ยวและการตั้งคำถามในใจ ผลงานนี้จึงไม่เพียงแค่สะท้อนให้เห็นถึงลักษณะทางกายภาพของฤดูหนาว แต่ยังรวมถึงน้ำหนักทางอารมณ์ของฤดูกาลนี้ด้วย—ในเวลาที่ธรรมชาติดูเหมือนจะกลั้นหายใจ อดทนรอการเกิดใหม่ ตามประวัติศาสตร์แล้ว ชิ้นส่วนนี้สอดคล้องอยู่ในประเพณีโรแมนติก โดยมุ่งเน้นที่ความงามของธรรมชาติและอารมณ์ที่กระตุ้น ความเชื่อมโยงที่ลึกซึ้งระหว่างทิวทัศน์กับโลกภายในของผู้ชม