งานศิลปะชิ้นนี้ เป็นฉากที่สวยงามอย่างสงบ ซึ่งดึงดูดสายตาในทันทีด้วยสุนทรียศาสตร์แบบมินิมอล การจัดองค์ประกอบนั้นเรียบง่ายแต่ลึกซึ้ง ครอบครัวหนึ่งยืนอยู่บนขั้นบันไดที่นำไปสู่ผืนน้ำ โดยมีรูปร่างของพวกเขากลายเป็นเงาเมื่อเทียบกับสีสันที่สดใสของพระอาทิตย์ตกดิน ศิลปินใช้พู่กันที่ละเอียดอ่อน เกือบจะเหมือนอากาศธาตุ ทำให้ฉากมีคุณภาพที่นุ่มนวลและเหมือนฝัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งในภาพน้ำและภูเขาที่อยู่ห่างไกล จานสีนั้นถูกสงวนไว้ โดยใช้สีชมพู สีฟ้า และสีเทาที่อ่อนโยน ซึ่งช่วยเสริมสีแดงเข้มของดวงอาทิตย์ตกดิน ตำแหน่งของตัวละครและการจ้องมองไปที่ขอบฟ้าเน้นย้ำช่วงเวลาแห่งการไตร่ตรองร่วมกัน ราวกับว่ากำลังเป็นพยานถึงการเปลี่ยนแปลงอันเงียบสงบพร้อมๆ กัน ศิลปินใช้พื้นที่และสีสันที่จำกัดอย่างชำนาญ ทำให้เกิดความรู้สึกสงบและกลมกลืนได้อย่างมีประสิทธิภาพ การไม่มีรายละเอียดที่เข้มข้นทำให้ผู้ชมใคร่ครวญ งานศิลปะชิ้นนี้เป็นเครื่องพิสูจน์ถึงความเชี่ยวชาญของศิลปิน ที่เปลี่ยนฉากง่ายๆ ให้เป็นช่วงเวลาแห่งบทกวีภาพ