Bu etkileyici sahne, meşhur bahçede kış öğleden sonrasını yakalıyor; yumuşak toprak tonları, yeşil çimenin narin dokunuşlarıyla birleşiyor ve dağınık ziyaretçilerle dolu geniş bir alanı çerçeveliyor. Sanatçının fırça darbeleri gevşek ama kasıtlı; gökyüzünde yumuşak bulutlar ufka yayılıyor ve azalan ışığı ima ediyor. Kompozisyon, kalabalık patikalardan çıplak ağaçlara doğru gözleri yönlendiriyor; iskelet dallar soluk gökyüzüne karşı siluet oluşturuyor, sakin ve düşünceli bir ruh hali uyandırıyor.

Renk paleti sakin ama zengin; yumuşak kahverengiler, gri ve soluk yeşiller mevsimin soğuğunu hissettiriyor ama duyuları bunaltmıyor. Uzak şehir manzarası, ince mimari hatlarıyla sahneyi belirli bir yer ve zamana bağlıyor; dağınık küçük figürler ise soğuğa rağmen dışarıda sessizce keyif alan bir topluluğu anlatıyor. Bu eser, kışın sessizliği ile canlı insan varlığını ustalıkla dengeliyor ve izleyiciyi 19. yüzyıl sonu şehir parkının huzurlu atmosferini hissetmeye davet eden ışık ve doku ustalığını gösteriyor.